Gesprek in Ierland

Gesprekken met mensen onderweg vind ik een van de leukste dingen van vakantie. Het bepaalt me bij hoe anders we allemaal zijn, hoe ieder van ons een uniek verhaal heeft.

Zo ontmoette ik in Ierland een taxichauffeur die 40 jaar lang op zee heeft gevaren. ‘Telkens was ik weer zeeziek, pas de derde dag op zee ging dat over.’ Fascinerend vind ik dat, hoe hou je dat vol?

Ook ontmoette ik een dame die dol was op zeilen. ‘Op het water voel ik totale vrijheid, zoveel ruimte.’ Om er aan toe te voegen ‘mijn man ervaart juist het tegenovergestelde.’ ‘Wat ervaart hij dan?’ Ik was wel nieuwsgierig. ‘Hij voelt zich opgesloten op een boot. Daar kan hij nergens heen.’

Nog dagen kan ik daar over peinzen. Ik vond dat zo’n mooi voorbeeld van hoe we de dingen verschillend kunnen ervaren. Het bepaalde me bij iets wat een docent op de opleiding ons bijbracht. Ze zei: ‘Als je met iemand praat, stel je dan open voor het landschap van de ander.’ Dat vond ik een bijna poëtische uitspraak. Maar ik merk dat het werkt. Mijn eigen referentiekader parkeren en me op een open manier wenden tot de ander. Dan komen ineens de mooiste verhalen voorbij en ga ik iets begrijpen van het referentiekader van die ander.

‘Waarom ging u dan telkens terug naar zee?’ vroeg ik de taxichauffeur. Hij mijmerde ‘Ach, er was hier niet veel anders. En het verdiende goed.’ Opgewekt vervolgde hij ‘Ik heb er drie vakantiewoningen mee bij elkaar gespaard. Die verhuur ik nu.’

Ineens voel ik diep respect voor deze meneer, opgegroeid op een eiland, een leven lang gebuffeld en nu vrij vrolijk als bijbaantje taxiritten verzorgend na zijn pensioen. Een voorrecht dat ik even een inkijkje krijg in zijn verhaal.

Die houding waartoe mijn docent me aanspoorde bracht nog iets extra’s mee wat ik niet had verwacht. Het maakt me milder naar mijn eigen verhaal. We zijn allemaal anders, ook ik, en dat is oké en eigenlijk heel begrijpelijk.

‘Zo, we zijn er’ grinnikte de taxichauffeur aan het einde van de rit ‘Dingle Town; zie hier het New York van ons eiland. Het heeft drie straten.’ Lachend namen we afscheid en ik begaf me nog een middagje in het decor van zijn landschap ?