Therapie in tijden van Corona
Mijn therapiesessies spelen zich de komende weken veelal af in het bos achter mijn praktijk. Ik leg je uit waarom je therapie zo goed wandelend kunt doen. En wat de natuur daarin zo fantastisch toevoegt.
Even Corona-technisch: wandelend hou je voldoende afstand. En er is overvloed aan frisse lucht. Natuurlijk geldt ook hier, bij verkoudheid even niet.
Hoe werkt het en waarom werkt het?
Therapie gaat 80% over bewustwording en 20% over verandering. Datgene waar we in vast zijn komen te zitten en waar we dagelijks last van hebben, wordt snel een grote kluwen, of een diep uitgesleten route. Mensen zeggen vaak: ‘Ik blijf maar denken. En steeds volgen mijn denksporen hetzelfde cirkeltje.
Praten helpt dan om te ontwarren. Het ordent je verhaal. In therapie wordt er heel zorgvuldig naar je geluisterd en stelt de therapeut die vragen die jou stil zetten. Erover nadenken, woorden zoeken om je antwoorden te vertellen, dat helpt enorm om je bewust van jezelf te worden.
De natuur: kast met creatieve hulpmiddelen
Al wandelend zet ik de natuur in om bewustwordings-oefeningen te doen. Leuk EN uitermate behulpzaam. Waarom? Het helpt je om uit je hoofd naar je onderbuikgevoel te gaan. Uit die diepe groef in je denken, naar de plek waar je gevoel vaak dingen weet en je dus ook wat te vertellen heeft. Zo kom je weer tot luisteren naar je eigen innerlijke stem. Dat geeft rust en richting.
Een voorbeeld
Ik sta met een cliënt bovenaan een aflopend bospad. Hier bovenop de Utrechtse Heuvelrug zijn er daar veel van! Het bos omringt ons en we horen de vogels kwetteren. Ze vertelt hoe haar leven al een tijd aanvoelt als een neerwaartse spiraal. Op het pad leggen we telkens een tak neer, om de zoveel stappen. Verschillende tijdsperiodes tekenen zich af op de weg naar beneden. Samen beginnen we bovenaan. Ik stel haar vragen: hoe was het leven toen je nog hierboven was? Wat was leuk? Waar beleefde je plezier aan? Al afdalende vraag ik haar: Wat viel je op toen de weg gevoelsmatig naar beneden ging lopen? Wat dacht je over jezelf? Hoe voelde dat? Wat speelde er toen in je leven?
Informatie uit onverwachte hoek
Het bijzondere van zo’n lijfelijke oefening is dat je je lichaam erin meebrengt. Het lijf heeft een geheugen en die wordt geactiveerd: opeens voel je weer die knoop in je buik. Je voelt je schouders zakken. De therapeut zal je helpen woorden te vinden voor deze gewaarwordingen. Dan schieten je dingen te binnen die je allang vergeten was. Zo vallen stukken van je geschiedenis op hun plek.
Bewust worden van jezelf, in de vredigheid en stilte van de natuur. Het geeft ordening, rust en inzicht. Zo kom je weer in contact met jezelf. Dat maakt dat je sturingskracht zich herstelt en je weer vorm kunt gaan geven aan hoe jij wilt leven. Niet soft, wel heilzaam.
Ik wens je een optimale geestelijke en lichamelijke gezondheid toe in deze periode!
Nelleke
Heb je behoefte, in deze periode misschien nog wel meer, aan therapiegesprekken?
Een kennismakingswandeling van een half uur is vrijblijvend. De andere sessies duren een uur. Ze worden deels vergoed vanuit de aanvullende verzekering. Wees welkom!
Contact op nemen kan hier.
Waarom gebeurt er zo weinig?
Als je bezig bent met innerlijk groeiwerk, zoals bv in therapie heb je soms het gevoel dat t allemaal niet opschiet. De eerste stappen brengen vaak snel verschil maar op een bepaald moment lijkt de voortgang te stagneren. Toch gebeurt er juist dan eigenlijk heel veel, alleen de resultaten zijn nog niet zichtbaar. De vioolplant…
Zelf mijn problemen oplossen. Dat moet ik kunnen, waarop loop ik dan vast?
‘Ik MOET mijn probleem zelf op kunnen lossen! Ik wil het, ik wil het! Maar verhip, waarom kom ik toch telkens in dezelfde cirkel terecht? Ik blijf herhalen wat ik niet wil doen of denken. Hoe kan dat toch??’ Niet vreemd. Het heeft te maken met een paar vasthoudende lieden. Ze zijn verborgen, ondergesneeuwd door…
3 zinloze dingen in therapie, die toch veel voor je doen
‘Hier schiet ik dus niks mee op’ hoorde ik mezelf denken. Ik zuchtte en volgde nog maar eens met mijn vinger het stoffen ruitpatroon op het bankje bij mijn therapeut.Ze zweeg. Ze had me een vraag gesteld en pfff, ik wist er gewoon geen antwoord op. Ik was jongvolwassen, halverwege de twintig en had geen…