Waarom erger ik me toch zo groen en geel?

‘Waarom erger ik me toch zo groen en geel?’ vroeg ik me peinzend af tijdens een joggend ochtendrondje op mijn fijne vakantieadres. De krekels gaven geen antwoord, tenminste, ze gaven wel antwoord, maar niet op een manier die ik kon verstaan.

Ook een therapeut zit wel eens vast in een negatief spoor. ‘Als die nou eens dat zou verbeteren. Als de bakkersvrouw in het dorpje nou eens aardiger zou doen. Als de mensen op het strand hun afval mee zouden nemen. Als…’ Het begon me op te vallen en ook mijn man had al een keer gezegd ‘Zeg, wordt het geen tijd om zelf iets constructiefs te doen?’ Onaardig zeg ?. Maar ik ken hem langer dan vandaag dus ik liet het bezinken en langzaam ging mij een lampje op.

Een patroon van negatief praten en denken over anderen wijst op onvrede in… jezelf! Het is een signaal. Ik herinnerde me dit principe opeens weer, maar wát een oncomfortabele gedachte. Niettemin besloot ik het te onderzoeken. Ik sprak met mezelf af mijn verbale ge-erger rigoureus te stoppen en wachtte af wat er ging gebeuren. Zou mijn onvrede zich openbaren?

Het lijkt alsof ons leven weer op de rails komt als anderen iets verbeteren, als de omstandigheden optimaler zouden zijn. Maar als we uitzoomen blijkt dat op ons eigen pad rotsblokken liggen om aangepakt te worden. We gaan daar voor het gemak aan voorbij en met een goede reden. Angst om weerstand te krijgen, fouten te begaan, afgewezen te worden, maakt dat we liever ontwijken. De onvrede stapelt zich echter op, maar ons innerlijke beschermingssysteem kantelt het waarnemingsvermogen en wat zien we? Datgene wat anderen laten liggen. We ergeren ons een ongeluk eraan.

Na een dag of twee openbaarde mijn persoonlijke onvrede zich. Geen prettig gevoel. Begrijpelijk dat mijn innerlijke beschermingssysteem me ervoor wilde behoeden. Maar volhoudend, verdurend, kreeg ik zicht op een aantal dingen die ik liet liggen. Om allerlei goede redenen dat begrijp je, maar ten diepste – natuurlijk – uit angst.

Een tekenend voorbeeld in mijn leven is het organiseren van meer avontuur. Ik verlang ernaar, maar doe het te weinig. Terwijl het me stromen van energie geeft als ik dingen onderneem. Juist het stagneren zorgt voor frustratie, ook al houdt het me veilig in m’n comfort-zone.

Het draait om het nemen van verantwoordelijkheid: je angsten herkennen en tóch doen waarvan je voelt dat het belangrijk voor je is. Ook iets wat ik me weer herinnerde. Ter plekke besloot ik wat avontuur te organiseren én tegelijk een puntje van mijn bucketlist af te strepen: het spotten van een echt, levend, woest, wild zwijn. Er scheen een plaag te zijn in de heuvels waar ik me bevond, dus dit was de perfecte gelegenheid!

Ik vervroegde mijn ochtend-run met anderhalf uur en opende mijn zintuigen naar ieder mogelijk snuivend geluid in de struiken. En wat hoorde ik? Krekels, heel veel krekels.
Toch hielp het me: ik was in beweging gekomen, op avontuur, moest erg lachen om een hond die ik ook nog even met een wild zwijn verwarde én was bezig met puntjes van mijn eigen lijstje in plaats van met die van een ander.

Ontdek deze gedachte: ergeren aan anderen = onvrede in jezelf + er liggen dingen om aangepakt te worden.

—————————–

Ervaar je onvrede? Kom eens praten. Je krijgt jezelf in beeld en datgene wat stagneert wordt helder. Richting geven aan je leven zoals je zou willen, daar heb je soms even hulp bij nodig. Wees welkom. Ik wil graag die gesprekspartner voor jou zijn.

Foto: Eline Bos