Waarom gebeurt er zo weinig?
Als je bezig bent met innerlijk groeiwerk, zoals bv in therapie heb je soms het gevoel dat t allemaal niet opschiet. De eerste stappen brengen vaak snel verschil maar op een bepaald moment lijkt de voortgang te stagneren. Toch gebeurt er juist dan eigenlijk heel veel, alleen de resultaten zijn nog niet zichtbaar.
De vioolplant in mijn praktijk vind ik daar een fantastisch voorbeeld van. Ken je die plant? Ik heb het nu een paar keer mogen aanschouwen en het is een klein wonder: eerst lijkt de plant tot stilstand te zijn gekomen. Maar dan ook echt he. Maanden gebeurt er niks. Bovenaan de stam zie je enkel een verdort blaadje. Ik, gezien mijn historie met het onderhouden van planten en eigenlijk een fervent Ikea-plastic-plantjes aanhanger, raak vertwijfelt of ik ook deze plant misschien om zeep heb geholpen (terwijl ik hem toch trouw had gevoed). En dan ineens… ontrolt zich in een dag of twee een prachtig, glanzend ENORM blad!
Zo is het ook vaak met de groei in onze psychologische helingsprocessen: lange tijd werken we eraan maar lijkt het geen centimeter verschil op te leveren en dan ineens… ontdek je dat je al een tijd geen last meer hebt gehad van je issue! Het speelt niet meer zo op, je hebt er gaandeweg mee om leren gaan, je hebt er rust in gekregen. Al de moeite die je erin hebt gestopt heeft iets ontkiemt. Datgene wat diep van binnen aandacht nodig had is genoeg aan de orde gekomen en ongemerkt stukje bij beetje verwerkt.
Tegenwoordig als ik bovenaan de stam van mijn vioolplant kijk en daar een verdort blaadje zie weet ik: daar is een prachtig nieuw blad in de maak!
Die mogenlijkheid van groei zit ook in ons: als we aandacht aan ons innerlijke leven besteden, het voeden, trouw zijn aan het werk wat ervoor nodig is, er zelfs voor door onze onplezierige gevoelens heen werken én geduld hebben, dan is er iets prachtigs in de maak. En op een dag ontrolt het zich. Wonderbaarlijk!
Wat nam ik mee ná therapie?
Eerder vertelde ik over mijn therapie-ervaringen. Wat vind ik nou het meest bruikbare wat ik meenam ná therapie? Dat zijn meerdere dingen maar nummer één op mijn lijstje is: ontwijken van vervelende gevoelens is geen dagtaak meer. Ik kan me nog goed herinneren dat ik destijds aan mijn therapeut vroeg: ik voel me telkens…
Waarom erger ik me toch zo groen en geel?
‘Waarom erger ik me toch zo groen en geel?’ vroeg ik me peinzend af tijdens een joggend ochtendrondje op mijn fijne vakantieadres. De krekels gaven geen antwoord, tenminste, ze gaven wel antwoord, maar niet op een manier die ik kon verstaan.
Praten helpt om te ontwarren
Praten helpt om te ontwarren. Ik vind dit een sprekend beeld over hoe praten in therapie werkt. Je mag je verhaal vertellen aan iemand met wie je geen rekening hoeft te houden. Je wordt gehoord en het gekke is, dan ga je ook naar je zelf luisteren: je hoort wat de essentie is van die…